zondag, september 10, 2006

Woordje van de Jeugd - door Andy Desmet

Beste mensen,

Het organiserende comité van deze Irma Laplasse herdenking vroeg me een korte toespraak te houden rond jongeren en de persoon van Irma Laplasse. Geen gemakkelijke opdracht. Hoeveel jongeren kennen nog de naam Irma Laplasse, kennen het verhaal, de omstandigheden? Ik vrees te moeten zeggen heel weinig. Welke jongeren liggen nog wakker van het amnestie-vraagstuk, of weten wat amnestie betekent? Zij kennen misschien enkel die organisatie Amnesty International, of hebben op het nieuws de term ‘fiscale amnestie’ opgevangen en denken of hopen daarbij dat hun weekgeld, hun zondag, omhoog gaat. Ook in het onderwijs, in de lessen geschiedenis, is de repressie een voetnoot geworden die, als men geluk heeft althans, aangehaald wordt ergens tussen D-day en de val van de Berlijnse muur.

Nu, de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het ganse amnestie-debat ook niet meer brandend actueel is, het is geen ‘hot item’ meer. Het is ook allemaal moeilijk uitgelegd te krijgen aan jongeren. De repressie is gesitueerd in een periode die wij als jonge mensen moeilijk kunnen begrijpen, moeilijk kunnen vatten. Een periode waar de maatschappij opgedeeld was tussen de goeden en de slechten. Een periode waar alles letterlijk en figuurlijk wit of zwart was. Het was ook een periode waar ideologie en overtuiging een gans andere invulling kregen en waar symbolen veel meer kracht hadden.

De vraag dringt zich op: is het houden van een hulde voor Irma Laplasse nog nuttig, heeft het nog zin om jaarlijks deze dame, en de andere repressieslachtoffers te herdenken? Velen zullen zeggen neen, echter voor U allen, en dit bewijst U met uw aanwezigheid vandaag, en voor mij heeft dit wel zin. Niet zozeer om, zoals op andere festiviteiten binnen de Vlaamse Beweging, de batterijen terug op te laden. Neen, voor ons is deze hulde belangrijk om eens tijd te nemen om te bezinnen over de personen die voor Vlaanderen en voor hun idealen het leven lieten. En wij doen dit niet met trompettengeschal, niet met gestelde lichamen, met veel vlaggen en wimpels. Wij betuigen ons respect heel sereen voor alle repressieslachtoffers, en staan stil bij wat zij, en vandaag Irma Laplasse in het bijzonder, voor ons betekenen.

Wij kunnen haar herdenken als een symbool van de Vlaamse Beweging, haar zien als een illustratie van de anti-vlaamse repressie na de oorlog. Wij kunnen stellen dat het uitblijven van eerherstel voor Irma Laplasse, 61 jaar na haar dood, een zoveelste aanklacht is tegen de Belgische staat. We zouden ook een gewichtig discours kunnen starten over amnestie en het ontbreken van de nodige politieke wil.

We kunnen echter ook gewoon het hoofd buigen en even stilstaan bij het leven van een gewone huismoeder, die haar gezin en haar kinderen op de eerste plaats stelde. Een vrouw die, vandaag de dag, een voorbeeld kan zijn voor de vele Vlaamse gezinnen. Haar is echter de kans ontnomen geworden om haar kinderen te zien opgroeien. Haar is belet om verder gezin te vormen. Ook haar kinderen hebben daardoor de aanwezigheid van hun moeder in hun verdere leven moeten missen. Dit is net het onrecht dat we hier vandaag aanklagen.

Ik ben persoonlijk van mening dat mevrouw Laplasse door haar liefde voor haar gezin en door haar diepe menselijkheid een symbool en een voorbeeld is geworden voor ons allemaal. Daar net ligt de kracht van Irma Laplasse, daarin zit haar symboliek, en daarom is deze hulde belangrijk.

Ik dank U

Geen opmerkingen: